01
ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ
02
ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ
03
Ο ΑΜΠΕΛΩΝΑΣ
04
ΤΟ ΟΙΝΟΠΟΙΕΙΟ
05
ΤΑ ΚΡΑΣΙΑ
06
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ο Αμπελώνας
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
Με το Syrah
Aν έχετε ασχοληθεί λίγο με την περίπτωσή μας ξέρετε ήδη ότι δεν μας βγαίνει ακριβώς η απόλυτη συμβατικότητα να εμπιστευόμαστε το δικό μας προσωπικό εγωισμό και βλακεία . Ούτως ή άλλως το να είσαι εσύ ο ίδιος ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού σου σε γλιτώνει από άσκοπες μάχες με αόρατους εχθρούς και τέτοιες μάχες είναι πάντα κάτι πολύ πολύ κακό.
Γι’ αυτό την επιλογή των ποικιλιών τη βλέπαμε πολύ σοβαρά και όχι μόνο σαν γεωπολιτική κληρονομιά . Επιλέξαμε το Syrah που δεν είναι ελληνική ποικιλία, παρ’ ότι μερικοί λένε ότι το όνομά του αχνά μπορεί και να θυμίζει τη Σύρο. Δεν μας ενδιέφερε να μιμηθούμε, παρ’όλο που μας άρεσαν πάρα πάρα πολύ τα πετυχημένα του στυλ στις νέες χώρες του κρασιού ή αυτές στην κλασσική ευρώπη.
Μας ενδιέφερε με τη δική μας τεράστια φροντίδα, το κρασί μας αυτό να μεγαλώσει με αρώματα και γεύσεις φρούτων της γενναιόδωρης φύσης του ελληνικού βορρά και το δικό μας χαρακτήρα. Ούτως ή άλλως η αληθινή ομορφιά στο κρασί έρχεται κάθε χρόνο με δικό της ιδιαίτερο τρόπο ,κάνοντας τις μετρήσεις στα ζάχαρα να μοιάζουν με απλή και απαραίτητη προπαίδεια. Από την πρώτη μας οινοποίηση φάνηκε ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά στην επιθυμία μας να μεγαλώνουμε και εμείς τα δικά μας σκουρόχρωμα Syrah σαν δροσερά δαμάσκηνα και τα μαύρα γυαλιστερά κεράσια της περιοχής .
Συνεχίζοντας με τα χρόνια τις οινοποιήσεις , η ομορφιά του κρασιού κάθε χρονιάς ερχόταν από αυτό το ελκυστικό μοτίβο , με πλούσια βλάστηση, σφριγηλό νόστιμο κορμί ,ισορροπημένη διάθεση και χάρη, αγνότητα ,υγεία, καθαρά ζωηρά αρώματα διάθεση για ζωή και εξερευνήσεις. Σήμερα με όλα αυτά στο μυαλό προχωράμε στην σαγηνευτική τεράστια ανταγωνιστική χώρα του Syrah γοητευμένοι από τη γενναιόδωρη επίτευξη και την αναπόφευκτη σύγκριση. Μία σύγκριση που σε κάνει να αναμετριέσαι πιο πιεστικά, να ψάχνεις ,να γνωρίζεις , να σμιλεύεις για να εκφράσεις τον καλύτερο εαυτό σου με ένα ανεπανάληπτο και αυθεντικό πρωτότυπο, μέσα από τις βαθιές γήινες ρίζες του αμπελιού.
Με το Aglianico
Ο Ελληνικός Βοράς, η Mακεδονία , ήταν η τελευταία ισχυρή ελληνική δύναμη και γι αυτό το λόγο η πρώτη που προκάλεσε τη ρωμαική επεκτατικότητα . Οι ιστορικές λεπτομέρειες της κατάκτησης της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους είναι λίγο πολύ γνωστές .Μετά τη μάχη της Πύδνας έφτασε στη Ρώμη το μήνυμα “civitates omnes Macedoniae in dictorem populi romani venisse”.
Τα Μακεδονικά λάφυρα και θησαυροί που μεταφέρθηκαν στη Ρώμη ήταν απίστευτα, η πορεία των φορτωμάτων στους δρόμους της πόλης σύμφωνα με τους ιστορικούς διήρκεσε μέρες και λέγεται ότι για εκατόν πενήντα χρόνια οι Ρωμαίοι πολίτες δεν πλήρωναν φόρους καθώς η «αιώνια» πόλη μπορούσε να συντηρηθεί από τα Μακεδονικά χρήματα .Οι οικονομικές συνθήκες μετά την κατάκτηση πρέπει να ήταν συντριπτικές για τους εναπομείναντες κατοίκους της περιοχής.
Οκτώ περίπου αιώνες πριν από αυτά τα γεγονότα, έλληνες ,πιθανότατα Ευβοείς, αποίκησαν πολλές περιοχές της νότιας Ιταλίας .Εφεραν οργανωμένα μαζί με τα υπάρχοντά τους και τις χρήσιμες γνώσεις τους για να ευημερήσουν αυτοί και οι νέοι τόποι που εγκαταστάθηκαν .Ούτως ή άλλως αυτό ήταν το νόημα και ο στόχος της καινούργιας τους προσπάθειας. Εφεραν μαζί τους και κλώνους από αμπέλια ,πολλούς και διάφορους, που πιθανότατα αποκαλούσαν για πάρα πολλά χρόνια ελληνικούς .
Ηταν φτωχοί σε κάτι οι Ελληνες της εποχής εκείνης ; Προφανώς όχι γιατί από το 800 μέχρι το 300 Π.Χ η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν δυναμικά χάρη και σ αυτούς τους ανθρώπους .Πιθανότατα σ αυτό συντέλεσε πολύ και η γεωργία που ήταν από τους μεγαλύτερους παραγωγικούς κλάδους της εποχής. Σήμερα μία μόνο από αυτές τις πάρα πολλές ποικιλίες που μεταφέρθηκαν και καλλιεργείται στην κεντρική και νότια Ιταλία συνεχίζει να αποκαλείται σχεδόν καθαρά με το ελληνικό της όνομα. Είναι πλέον ανώδυνο κλισέ για όλους , έλληνες και μη ,μετά από τόσους αιώνες να λέγεται ξανά και ξανά ότι ο ελληνικός πολιτισμός με τις σχέσεις που δημιούργησε ,ή με αυτά που του πήραν, έδωσε τα φώτα στη «σκοτεινή» δύση. Αισθανθήκαμε όμως βαθιά ότι είναι επίσης κλισέ , να απομακρύνεσαι με δική σου επιλογή, από «δικά σου» φώτα για κάποιους σχεδόν περίεργους για εμάς λόγους. Η χαρά της αέναης ζωής του Αλλιάνικο σε μία από τις πλαγιές της Πύδνας , μπορεί να απαιτούσε την πειραματική καλλιέργεια των κλώνων που φέραμε από την Ιταλία για 5 χρόνια πριν εμφανιστεί το κρασί μας στην αγορά αλλά ήταν αποφασισμένο και ευτυχώς έπρεπε να γίνει.
Η απόφαση αυτή έφερε στον κόσμο μας ένα κατακόκκινο κρασί με αρώματα και κλασσικό DNA . Ένα από αυτά τα σοφά κρασιά που αναμετρήθηκαν πετυχημένα με ευρωπαίες νεραίδες μάγους ,δράκους , θρύλους ,σταυροφόρους και ιστορίες . Μία όμορφη και φωτεινή ψυχή που έμαθε να κατακτά με τον τρόπο της τόπους που και άλλοι ψάχνουν να γνωρίσουν έστω και για μία στιγμή . Εκεί που που δεν χρειάζεται να πίνεις για να ξεχνάς , δεν βολεύει να αγαπάς για να πονάς ,να προδίδεις για να κερδίζεις , να χάνεις για να μη κακοπάθεις ,να ξεπουλάς τα πολύτιμα ενώ είναι αυτά που πρέπει να χαρίσεις και να αγοράζεις αυτά που πρέπει να πετάξεις. Εκεί, πολύ κοντά, πολύ μακριά, εκεί που ταιριάζουν αρμονικά μαζί με το σώμα και ο Λόγος και η καρδιά.
Με την Μαλαγουζιά
Στους σκοτεινούς Οθωμανικούς χειμώνες που πέρασε ο ελλαδικός χώρος, πολλά επαγγέλματα, δεξιότητες ανθρώπων και μαζί τους πολλές ποικιλίες κλημάτων σταδιακά εξαφανίστηκαν . Είναι βέβαιο ότι στους Οθωμανούς δεν άρεσε η ιδέα του κρασιού. Το κρασί κατανάλωναν οι Χριστιανοί και εδώ μιλάμε για όλα σε σχέση με το κρασί, τους δρόμους του και την πολιτισμική επιρροή του.
Το σταφύλι σαν πολυετής καλλιέργεια που θέλει φροντίδα φέρνει το κρασί μέσα από την ειρήνη, τη σταθερότητα , στα πατητήρια, τις εγκαταστάσεις στη γη , στα υπόγεια ,στα βαρέλια στα μέσα μεταφοράς και το εμπόριο . Η δυτική πλευρά του Ελλαδικού χώρου εκτέθηκε περισσότερο στο εμπόριο με τις Ιταλικές πόλεις , τις δυνάμεις της εποχής στο μεσαίωνα και αργότερα.
Για τη Μαλαγουζιά , οι τοπικές συνθήκες επικοινωνίας με τους Βενετούς και τις άλλες ιταλικές πόλεις, ίσως την βοήθησαν να καταναλώνεται σαν κρασί στο ενετικό λιμάνι , στον εμπορικό κόμβο της Ναυπάκτου για να βρεθεί κάτι ζωντανό από αυτήν σχετικά πρόσφατα και συμπτωματικά με τη συνέργεια πολλών παραγόντων. Από τον καθηγητή Λογοθέτη το Ινστιτούτο Οίνου ,τον γεωπόνο Κοτίνη από τις εμβολιοκληματίδες των 2-3 τελευταίων κλημάτων που είχε ο αμπελουργός Βαλανδρέας στο Νεοχώρι Μεσολογγίου και από τον εφοπλιστή Γιάννη Καρρά. Τα κλήματα φυτεύτηκαν την δεκαετία του ‘70 στο μυθικό Πορτο Καρράς, και η Μαλαγουζιά δεν έκρυψε την ομορφιά της . Γοήτευσε και γοητεύτηκε γρήγορα , σε μία ιστορία, λίγο παραμυθένια, λίγο συγκινητική και πολύ ελληνική.
Βασισμένη σε μία στέρεη ανθρωποκεντρική μας αντίληψη . Ότι δηλαδή οι επιλογές έχουν επιτυχία , διάρκεια , πνοή και δημιουργούνται συνθήκες για θαύματα από προσωπικούς στόχους και δυνατά όνειρα . Ο πιο συγκινητικός και αγαπημένος λόγος είναι αυτός που συμβαίνει στο κοινό σημείο συνάντησης με τους πολλούς, αβίαστα, συμπτωματικά μέσα από την ομορφιά και την έλξη της κοινά αποδεκτής χάρης.
Σ’ αυτήν την λεπτή επικοινωνία που ο χρόνος λίγο καμπυλώνει, λίγο σταματά, η φύση φωτίζεται και αποδεχόμαστε σιωπηλά ότι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι μέσα από το καλό ,ότι αγαπάμε τη σταχτοπούτα , ότι τη θέλουμε στη ζωή μας . Είτε σαν παραμύθι , είτε σαν όνειρο , είτε σαν προοπτική είτε σαν μόνιμο ενδεχόμενο και προτίμηση στα ποτήρια μας. Ένα φωτεινό πνεύμα μέσα σε ένα φωτεινό και διάφανο σταφύλι , μία ακόμη ελληνική παρακαταθήκη στη γνήσια χαρά της ζωής που περίμενε πολύ και θέλει να συνοδεύει από εδώ και πέρα δικαιωματικά και σταθερά τα βήματά μας.
Με το Verdicchio
Γνωρίζαμε όταν ξεκινήσαμε το οινοποιείο ότι ήδη υπήρχαν αρκετά τέτοια, και δεν είχε κανείς εκεί έξω μεγάλη ανάγκη από μερικά ακόμη νέα κρασιά και ετικέτες . Ιδίως όταν δεν είσαι ο ίδιος από πριν αμπελουργός, οινοποιός ή μέλος οικογένειας με τέτοια παράδοση. Γιατί σωστά η παράδοση σ αυτόν το χώρο μετράει πολύ , και αποτελεί , μεγάλο μέρος της γοητείας του.
Στο απαιτητικό οινικό μας ταξίδι εφόδιο ήταν οι μεταξύ μας σχέσεις βασισμένες στην πεποίθηση ότι αυτό που είχαμε να εκφράσουμε με τα κρασιά μας ήμασταν εμείς οι ίδιοι. Οι ιδέες μας δηλαδή , τα πιστεύω οι προτάσεις και οι εμπειρίες μας όπως αυτές διαμορφώνονταν μέσα από την πορεία του καθενός μας. Ισως γι αυτό για την ιδιαίτερη ετικέτα μας IDEALISTA, διαλέξαμε την ποικιλία Verdicchio. Aν και είναι η 15η περισσότερο φυτεμένη ποικιλία στην Ιταλία μπροστά ακόμη και από τις πασίγνωστες Chardonnay, Pinot noir ή Sauvignon blanc είναι λιγότερο γνωστή από αυτές.
Η επιλογή μας αυτή έφερε κοντά μας μία δυνατή ομορφιά , ένα κρασί που τα καταφέρνει με ευγένεια , χάρη , αρώματα , δροσιά και άφθαρτη νεότητα. Ηταν ένα ακόμη πείραμα για το νεαρό μας τότε οινοποιείο ,βασισμένο στη διαίσθηση και με τη γνωστή πενταετή απαγόρευση εμφάνισης του κρασιού στην αγορά. Μία μεγάλη επιβεβαίωση που παίρναμε και παίρνουμε συνεχώς από την οινική μας ζωή είναι η επίγνωση της τεράστιας τέλειας δύναμης της φύσης και η πνευματικότητα που τη συνοδεύει.
Για την πορεία στο πολύπλοκο δημιούργημα της φύσης μπλεγμένο βαθιά με την έντονη παρουσία του ανθρώπου χρειάζεται να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου. Δουλεύεις σχολαστικά χωρίς συμβιβασμούς ,είσαι ταπεινός , εκτιμάς τη δύναμη της ομορφιάς , ελπίζεις για το καλύτερο μένεις έτοιμος και γενναίος.
Και να’μαστε λοιπόν. Αυτή η ιδιαίτερη ετικέτα μας είναι αφιερωμένη σ αυτές τις δυνατότητες , στις επιλογές, στην ομορφιά , και σ αυτό που μπορεί να συμβεί όταν πιστεύεις με όλη σου την καρδιά σε κάτι που οι άλλοι ίσως λένε όχι. Αφιερωμένο επίσης και σε όλα τα όχι που ο καθένας θα πεί για να προστατέψει τα δικά του λίγο δύσκολα μοναδικά και αναπαλλοτρίωτα ΝΑΙ.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
info@kitrus.gr
ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ
23510 71500
